Ölmek için çok geçtir

 Hayatı seversin. Bağlanırsın. Birşeylere sahipsindir. Sahip olduklarının sorumlulukları sana ağır gelmez. Ama onların sana karşı sorumsuzluğunu görürsün. Üstüne yük olarak biner.

Bu noktadan sonra ölmen bile anlamsızdır. Kin beslersin. Ne kadar unuttum dersen de asla unutamazsın. Şerefin için tutkularından vazgeçtiğin zamanlar gelir aklına. Bitirmek istesen de bitiremezsin o hayatı. Artık ölmek için çok geçtir.
 Sende yaşamayı seçersin. Ama nasıl olduğunu kestiremezsin. Boşsundur, kabuk vardır dışında. Ruhun yoktur ama artık. Gülümsersin sana bakıp içinden gelmeyip hala gülümsemeye çalışırken dişlerini gösterenlere. Bilirsin ki kimsenin umrunda değilsindir artık. Yada onlar senin umrunda değildir. O gülümseme de içinden gelmez zaten.
 Kavga etmek istemezsin bile. Yumruğunu kaldırıp sallayacak enerjin yoktur; isteğin yoktur hayata karşı. Karşındaki bağırır çağırır sırf uzatmasın, erkenden sussun diye susarsın. Birşey demezsin. Susar arkasını döner gider.
 Gülümsersin aynaya bakınca. Gözlerin çok boş bakar. Şevkin kırılır. Yatmadan önce dua edesin gelir farketmezsin bunu. Yarın ola hayrola dersin yatarsın. Yarın yeni bir gündür sonuçta. Yeni yada eski, yarının bir gün olması umrunda mıdır ki?